Het is half acht als ik in de spiegeltent sta te genieten van de eerste klanken van Megafaun. En dan hoor ik de klanken van een binnenkomende sms. Stik, vergeten het geluid uit te zetten. Vlug lees ik het bericht: 'Ben er voor je. Waar zullen we afspreken?' Het is een onbekend nummer. Maar geen onverwacht bericht: 'Half negen buiten bij de spiegeltent' stuur ik terug. Nog eenmaal krijg ik een James Bond-bericht terug: 'Prima, ik draag een beige regenjas'. Ik ben de volgende drie kwartier volledig voor Megafaun.
Door Lucas Bremmers

Eenmaal buiten aangekomen staat er een slanke blanke den op me te wachten. Het leek wel een fotomodel, met haar prinsessenachtige paardenstaart en haar porceleinen wangetjes. Maar het was niet iemand die voor de camera staat, maar erachter: Valentina Vos. De fotografe wiens foto's de volle vier dagen in het park hangen en waar je letterlijk niet omheen kan.

Ik vraag haar wat ze er van vindt. Ze is overdonderd: het is de eerste keer dat haar foto's buiten de gebruikelijke context worden geplaatst. En dan ook nog zo groot. En zo veel. Maar ze is wel verschrikkelijk trots. 'Dit is mijn manier van werken, dit ben ik'. In het boek One Seventy Four portretteert zij de meisjes achter de modellen. Ze vond het nu echter vreemd dat er aandacht uitging naar de fotografe zelf. Daar waar ze het liefst haar foto's laat spreken, moest ze na het verschijnen van haar fotoboek ineens zelf gaan praten: er moesten interviews gegeven worden.

Mensen waren blijkbaar geïnteresseerd in het meisje achter de fotografe. Ze genoot echter volop van de aandacht voor haar en natuurlijk voor haar boek. Vijfhonderd exemplaren gedrukt, meer dan de helft al verkocht. 'Vooral mensen uit Australië willen mijn boek!' Om die mensen geen poot uit te draaien, betaalt ze zelf de helft van de verzendkosten. 'Ik wil gewoon dat mijn boek verkoopt! Dan maar wat minder winst...'

'Ik wil vijf jaar lang proberen om zo mijn geld te kunnen verdienen. Met foto's maken die ik de moeite waard vindt, die niet op commerciële gronden worden gemaakt.' Ik vraag haar wat ze gaat doen als dat niet blijkt te lukken. 'Hmm, dan wordt het maar 4 dagen in de week de foto-repo's voor de Wehkamp maken en 1 dag doen wat ik echt leuk vind.' Lachend loopt Valentina Vos weg met haar kersverse echtgenoot. Samen nog geen vijftig jaar oud, maar vorige week getrouwd. 'Zijn broer speelt bij The Mad Trist', roept ze me nog na. Ze kijkt nog een keer naar haar eigen foto-collage en lacht. 'Ziet er gaaf uit hè?' Ik kan alleen maar knikken. Ziet er gaaf uit.


Foto's door Valentina Vos