Het is wel een raar gevoel. Tussen de gigatisch hoge gebouwen op Manhatten op een iPad een blog schrijven over het Zomerparkfeest. Toegegeven. Over het Zomerparkfeest gaat het altijd. Maar de rest is helemaal anders. De negen uur lang vliegen, reizen, metro, lopen. De omgeving. Vierentwintig uur lang mensengeroezemoes, sirenes, optrekkende taxies, toeterende vrachtwagens. The city that never sleeps. Ik zit nu te typen tussen de wolkenkrabbers. Bij Starbucks. Glas, beton, staal. Geen gras, geen bomen, geen museum van Bommel van Dam, geen Ponyweike. Alhoewel. Er is hier veel groen. Madison Park, Bryant Park, Central Park bijvoorbeeld. Daar zou ik wel eens een Zomerparkfeest willen houden. Dezelfde opzet. Te gekke bandjes van ver en dichtbij. Met tenten en barretjes. Met sponsoren en vrijwilligers. Of zou dat niet lukken? Zouden er hier betrokken sponsoren bestaan. Bestaat vrijwilligerswerk hier? Of zouden ze er gewoon langslopen. Even kijken en dan weer door. Omdat er nog zoveel te doen is in de stad. En niet zoals bij ons dat de vakantie erop gepland wordt en er de maandag erna vrij genomen wordt. En dat er vier dagen lang vrienden ontmoet worden en er gelachen wordt met elkaar. Deze blog heb ik wel heel snel geschreven op het snelle gevoelige toetsenbord van een iPad. Ben ik dan toch al een beetje veranderd. Nee, ik geloof het niet echt. Wel geinspireerd!